In eerste instantie leek het zomerkamp van de welpen te beginnen als een reguliere opkomst. De vlag werd gehesen, het lied werd gezongen en er werd direct lekker buiten gespeeld. Maar niets was minder waar; voor we het wisten stond er een Japanse dame tussen ons in! Maiko, zo heette zij, en ze was erg nerveus. Ze had een probleem. Een nieuwsgierige welp vroeg haar wat er aan de hand was. ‘Toen ik werd geboren voorspelden de Japanse geesten dat ik zou dansen, daarom werd ik Maiko genoemd, wat kleine danseres betekent. Volgens de voorspelling moet ik op mijn 18e verjaardag kunnen dansen, maar dat is al bijna en ik kan nog niks!’ vertelde Maiko. Als zij niet op tijd zou kunnen dansen, dan pakken de geesten haar naam af. De welpen waren er klaar voor!
Om meer over Japan te leren, ging Maiko met ons kwartetten. Iedereen kreeg een kaartje in een Japans thema, en moest groepjes van 4 in hetzelfde thema vormen. Maiko hielp ons te begrijpen wat er op de kaartjes stond. Niet lang na het spelen ging Maiko verder met zoeken naar danspassen, maar ze zou spoedig terugkeren!
Na de limopauze klonk er in het struikgewas ineens geritsel. Een zwarte schim flitste van boom naar boom! Het was een ninja! De leiding was banger dan de kinderen, en al gauw hadden de welpen hem te pakken. De ninja droeg een levensgevaarlijk zwaard, en hield iedereen daarmee op afstand. Al gauw bleek dat hij ons kon helpen aan een danspas, als we maar snel en behendig als een ninja waren! De ninja testte ons door levend Fruit-Ninja te spelen. Nadat dit gelukt was gingen we aan tafel om sushi te eten. Niet zomaar sushi natuurlijk; pannenkoeken-sushi! De ninja hakte met zijn grote zwaard de pannenkoek-sushirollen in mootjes. En het was heerlijk!
Na het eten nam de ninja ons mee naar een donker plekje in het bos. We moesten leren sluipen als hij. Door de bosjes en achter de bomen probeerden we de ninja aan te tikken zonder dat hij ons zag, en dat viel niet mee! Uiteindelijk was het een aantal van ons toch gelukt, door allemaal samen te werken en dat leverde ons weer een danspas op! Toen was het toch echt tijd om naar de tent te gaan en lekker te gaan slapen.
De volgende ochtend werden we wakker met Japanse ochtendyoga. Bij het ontbijt werden we vergezeld door Maiko, die ons liet zien hoe er in Japan gegeten werd. We zaten aan een hele lage tafel, bijna op de grond! De welpen lieten zien welke danspassen zij al hadden verzameld. Kort daarna kregen we een snelcursus karate door Sensei Bianca van Shotokan Karate Vereniging Amstelveen. Het was fantastisch, en alle deelnemende welpen waren na afloop volledig uitgeteld. Gelukkig had de Sensei een dans voor ons, als beloning voor het harde sporten. Om weer bij te komen gingen we lunchen met Japanse kalligrafie. Iedereen probeerde het beste een Japans woord met zijn lunch te schrijven. Kort daarna stond er een man naast de tafel, die even voor verwarring zorgde. Is het een cowboy? Die zijn toch niet Japans? Maar nee, het was Bruce; leider bij de Japanse scouts! Samen met twee Japanse scouts en hun familie leerde Bruce ons een samoerai-helm te vouwen met origami, speelde een aantal Japanse spelletjes met ons en sloot af met meloen-hakken! De oudste welpen leerden daarna een veilig kampvuur maken. Toen het kampvuur eindelijk goed brandde en we allemaal bij het vuur zaten kwam er ineens een geest op ons vuur af! De Vuurgeest was de andere geesten kwijtgeraakt, en dat net nu zij in beraad wilden over Maiko. Straks verliest zij haar naam omdat de geesten elkaar kwijt zijn! We moesten snel het vuur uitmaken, anders werd onze stem afgepakt en kregen daarvoor in ruil een dans van de vuurgeest. Toen was het tijd om te gaan slapen. De welpen waren en beetje moe van de drukke dag, dus dat het nog wat vroeg was om te gaan slapen was geen enkel probleem…
Totdat we ineens wakker gemaakt werden! De leiding had de geesten in het bos gehoord! In het donker, gewapend met zaklampen, gingen we het bos in op zoek naar de geesten. We vonden daar de geest van de dieren, het water, de lucht, het vuur en de aarde. Maar onderweg werden we geplaagd door een zwarte plaaggeest die plots uit de bosjes kon springen! Toen we alle geesten bij elkaar hadden gebracht bleek de aardegeest een danspas te hebben gegeven, fantastisch!
De volgende ochtend pakte we onze zwemkleding en sprongen we op de fiets naar het Amsterdamse Bos. We gingen lekker spelen bij de kanovijver en even lekker relaxen. Terug op de club kwamen we Maiko weer tegen, precies op tijd om haar de dans te leren. Ze was gered! Uit dankbaarheid zou zij ons een insigne uit Japan sturen. We zijn benieuwd!