Dit jaar zaten vooral de heren te “zeuren” om een ouderwets lange hike… na wat informeren bleek er in Schonau een leuk, mooi of bijzonder klooster te zijn. Nog iets verder van het kamp verwijderd ligt de Homburg ruine, een van de grootste ruines in Duitsland.
We besloten om met de trein naar Gossenheim te gaan, de ruine zou zo’n 2 km van de “bahnhof” liggen. Dit bleek, bij het kopen van de treinkaartjes, te gaan om een “busbahnhof” oftewel de bus.. Helaas hadden we de “spits” gemist en moesten we 1,5 uur wachten op de volgende bus.. Het zonnetje scheen, dus er werd wat zonnebrand opgedaan (en omgekleed :-?) waarna in de zon de tijd voorbij vloog. Richie gebruikte de tijd om aan zijn duits te werken, hij had bij de tijdschriftenhandel een comic gekocht.
In de bus bleek een 10-persoons-groeps-kaartje goedkoper te zijn dan 7 losse… dat voelde heel vreemd als je gewend bent altijd te veel te betalen met de OV-chipkaart. De buschauffeur was helaas vergeten onze halte aan te geven (gelukkig had ik het snel door vanwege de GPS) waardoor we een halte te ver uitstapten. Vanaf daar was het wel wat verder naar de ruine, maar vol goede moed gingen we op pad. Op een gegeven moment zagen we aan onze linkerhand de ruine opduiken, uiteraard bovenop de berg, en wij stonden onderaan. Dat is wel andere koek dan de heuvel in het Amsterdamse Bos, maar boven in de ruine was het uitzicht prachtig, en er was een koele overdekte ruimte waar we konden lunchen. Na nog wat klim en klauter werk over de ruine vervolgden we onze tocht, op naar Schonau.
Na nog een berg over te zijn gewandeld kwamen we aan in Schonau. Het klooster bleek zoals gezegd een klooster, zo een waar monniken wonen die zich terugtrekken uit de maatschappij om een godsdienstig leven te leiden. Er was geen mooie kerk om te bezichtigen, en er werd helaas ook geen abdij-bier gemaakt. Wel was er een mooi onderhouden grasveldje waar we even konden rusten en wat muesli-repen konden verorberen. Er lag nu nog “slechts” 1 berg tussen ons en de door Anna bereide uiensoep op het kampterrein in Rieneck. Nadat ik plotseling dacht dat we verkeerd liepen ontstond er een kleine discussie, net op dat moment kwamen er 2 mensen op de fiets voorbij. We vroegen of zij wisten of we op de juiste weg naar Rieneck zaten, terwijl ze ons vertelden dat we terug moesten stopte er nog een fietser. Die was het met de eerste 2 eens, Tess en Jamy waren het echter niet eens met het besluit om terug te wandelen. Ze hadden zeker weten een richtingsbord gezien waar Rieneck op stond, en ze kregen gelijk! Gelukkig vonden we wel nog de kortere route, die door het heen en weer lopen helaas niet echt een voordeel had opgeleverd. Deze laatste berg bleek ook de hoogste te zijn, volgens de GPS zo’n 430 meter, en dat was goed te voelen bij het omhoog lopen. Bij aankomst op het terrein lekker de schoentjes uit, en genieten van een koel drankje en daarna de stevige uiensoep.
Toen Jamy de volgende dag aan Sandra van het “programburo” vertelde dat we vanaf de ruine via Schonau naar Rieneck waren gewandeld geloofde ze het niet, en dacht dat Jamy zich vergiste in de plaatsnamen. Toen ik Sandra een dag later hetzelfde vertelde keek ze me een beetje vreemd aan, niet zo van dat is ver, maar wel iets van verbazing. Ik begreep het toen ik het verhaal van Jamy hoorde, blijkbaar besefte ze toen ik het ook zei dat we wel degelijk dat hele stuk hadden gelopen… Het was inderdaad een lange hike, 25 km door de duitse bergen, maar het was wel super gezellig en een prestatie om trots op te zijn.
Hieronder is in Google Maps te zien hoe we hebben gelopen, wat de hoogteverschillen waren en hoe snel we hebben gelopen. Ik heb de rust momenten uit het gpx-bestand verwijderd zodat de gelopen afstand klopt, anders zit je er altijd een beetje naast.
Homburg_Schonau_Rieneck
[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157627190733201″]